'We should enter this fucking field of art.' Kunst heeft vele vaders. En allemaal moeten ze vermoord worden, om op de schouders van giganten te kunnen gaan staan. Deze tekenfilm doet dat op uitzinnige wijze. Het is een allesreferent. Waarschijnlijk valt elk shot te pauzeren en met een mes (inderdaad, het opgerichte freudiaanse mes waarmee je je vader dood) te ontleden. Al snel vliegt men (per auto!) door een neonbelicht Parijs, en precies op dat moment heeft de film wat van de popcultuurtombola van Thomas Pynchon. Dezelfde mate van duizelingwekkendheid. 'I just wanted to give you something to do.' Wanneer het – en ik bromde van 'gelukkig maar' – toch nog wat bedaard, begint de surrealistische kunstenaarsdroom pas goed te worden. Ruben Brandt, kunstpsycholoog, heeft zelf een traumaatje om mee te dealen. Hij moet tot zijn angsten verworden. 'Playing this role is exactly what you need.' Ingepakt als postpakketje, en ingescheept door de bekendste postbode uit de kunstgeschiedenis, speert hij van kafkaeske fascisten naar hopperiaanse bar. Klaarheid vindt hij onder een Dr. Mabuse-poster. Meer en meer delen van de mengvorm worden avant-garde. De muziek gaat voluit Balkan. Alleen het inspiratieloze Amerikaansige formulegeweld bleven me tegenstaan. Gelukkig is het einde galant. 'Just a little respect for the performance artists.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten