Once upon a Time in Hollywood

'

My booze don't need no buddy.' Er deden meer verhalen over deze film de ronde, dan erin verteld worden. Vijftig jaar na de Manson family murders komt Tarantino met zijn versie. Dat belooft waanzin, denk AFTh's Schervengericht in Hollywood. In werkelijkheid is het vooral wachten en babbelen. Het niveau blijkt dat van de Coens-ode aan dezelfde droomwerkplek, waarvan ik de titel allang vergeten ben. Liefdevol en warm (wie zou er ook in zijn eigen nest pissen?), veel te melden is er echter niet. Tarantino leeft zich uit met wat imaginaire cinema (The Fourteen Fists of McCluskey!) en DiCaprio doet zijn best als tv-westernheld op retour. Ergens schemert in zijn treurige jet en set-leven wel een goede film, bijvoorbeeld met een jonge, gritty medespeelster. Maar ja, de Manson murders moesten ook nog worden opgezet. Mag dat nog wel trouwens, een film over Polanski als slachtoffer? Als Tarantino iets echt gewaagds wilde doen, dan had ie de relatie tussen pseudocowboy DiCaprio en diens louche stuntman Brad Pitt uit moeten diepen. Ik deed mijn best de homoseksuele subtekst erin te lezen, maar veel hints volgen er niet. 'With the new wife I just can't afford you anymore.' De uren kabbelen easy breezy voorbij, zonder werkelijk boeiende scenes, soms zelfs flirtend met saaiheid. Er was eens een film over een film zonder fut. 'That's not verbatim.'