Everybody in Our Family

'Ik kocht het, anderen slopen het.' Roemeense depressies, wat heb ik ze gemist! Bij gebrek aan een nieuwe golf, doen we het met een fijn (en slim) exemplaar uit 2012. Biernaakte mannen en ouwe moekes met knalrood geverfd haar in hun pyjamapak. Ze zijn er allemaal bij. Laat de kibbelingen beginnen, Roemenen maken immers alleen (bek)vechtfilms. Deze valt in twee delen uiteen. Aanvankelijk is de sfeer die van de sukkelaar, een dertiger met een inktvisknuffel op weg naar zijn dochter. De koning van de losers wordt aarzelend door de familie van zijn (gescheiden) vrouw ontvangen. De tweede helft begrijpen wij waarom, maar voor het zo ver is, vermaakt regisseur Radu Jude met slimme spiegelingen. Vijfjarige dochterlief ligt net zo te slapen als haar pa. Een dialoog tussen pa en dochter verraadt zijn paranoia. Terwijl zij uit haar jurkje glijdt, vertelt ze nonchalant (precies dan) over stiefpa. We zien het gezicht van papa betrekken. Hij denkt het ergste. Een toeterstoet van zigeuners luidt de chaos in. Onze sukkelende Jochem van Gelder blijkt niet alleen een echte, pedante arts, hij kiest in de Divorce Story ook volledig voor pijn. De Ene lijn van Ellende is een(v)oudig, maar als je nog in de laatste paar minuten een corruptie-grapje in je film weet te moffelen, heb je als regisseur de zaak onder controle. Hij wel! 'Ik ben niet gemeen, ik ben goed.'