'One noisy little fucker, ain't you.' Voor de verandering heeft de geweldexplosie in deze arthouse-film al voor de start plaatsgevonden. Het scenario begint na het einde, net als het lijden van een jonge vrouw. Een ex heeft in groot-Londen zuur in haar gezicht gegooid. Het grime-departement overtreft zichzelf, dacht ik. Helaas, het slachtoffer is echt. Dat maakt het des te knapper (of filosofisch juist begrijpelijker?) dat Dirty God nergens exploitatief doet over deze wonden, hoeveel naakt de film ook toont. Voor Vikky Knight horen die wonden erbij, en haar karakter leert hetzelfde. Sacha Polak regisseert haar debutante met vaste hand. Ook dat is knap. Society is all about looks, dat maakt het voor de jonge vrouw nog lastiger. Ze vlucht in seksualiteit, porno en webcamseks. Hoewel de overcompensatie inzichtelijk is, begint de Polak van Hemel mij wel weer te ergeren. Haar seksbeleving is niet de mijne. Ik leidde mezelf af met politiek-correct gepeins. Wordt hier de slechte Afro 'opgeheven' door de goeie? En waarom heelt alleen de Man? Allemaal bijgedachten die er niet toe doen, maar voor mij wel bewijzen dat Dirty God het boeiendste conflict uit het script vergeet, en uiteindelijk net teveel in het niemandsland voor een sociale huurwoningflat laat hangen. Moeder en dochter. In tweevoud. 'Once today's done, you can just move on.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten