'Dat is de derde tv-crew deze week.' Loznitsa heeft de smaak te pakken. Altijd al geïnteresseerd in (mislukte) revoluties, geeft hij de Donbass ervan langs. Filmen wordt dan een militaire operatie, een ogenblikkelijke, verschrikkelijke verwarring. In het het separatistenland rond Donjetsk voelt alles vreemd, vreemder, befremd. Soms lijkt de film daardoor op de Tsjechische satires van Milos Forman, maar het Nieuw-Russische leven is vettiger en nog naarder. Communisten + nieuwe media is... een ontploffing van absurditeiten. Hoe harder Loznitsa tekeergaat hoe beter WF Hermans de film zou gaan vinden. De sfeer heeft immers ook wat weg van de Tranen der Acacia's ('de tranen der augurken'?), met overal cynische sjacheraars en sjofele checkpoints, die van de tussenstaat tussen oorlog en vrede profiteren. Het Trans-Sinisterie zit vol Russische huurlingen en hun (nep)Russische troostvrouwen. 'Waarom zit je hier in dit hol?' Het moge duidelijk zijn dat Loznitsa aan de kant van het Westen ('de fascisten') staat. Dat levert soms effectbejag op, want alles gaat hier in overdrive. Het sentiment, de woede en zelfs de flauwe humor. Zijn eerdere films leken ook beter geacteerd. Toch fascineert het staatje spelen urenlang. Het is een toeterstoet van waanzin die blijft ontsporen. Farce of geweld? Lach of ik BUK. 'Goed gedaan. Je papieren zijn in orde.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten