Sunset

'We zijn niet kieskeurig.' Als deze film in een enkele take was opgenomen, zoals Russian Ark, dan had ik alles vergeven. Regisseur Nemes (van Son of Saul) is er best toe in staat. Hij zwelgt in zijn ambities, zijn streven naar grossartig grosse Art. Lukken wil het nog niet, maar Sunset is vergeleken met Son of Saul een stap in de goede richting. Boedapest baadt in natuurlijk licht (en stof). De stad heeft meteen de allure van een Dickensiaans horrorverhaal, een Heaven's Gate to Hell. We maken de afdaling op de rug van een hoedennaaister. Dat mag u gerust letterlijk nemen, want een film lang sjokt de regisseur als een hijgend hondje achter haar aan. Keert ze zich soms om, dan blijkt de actrice er een van weinig gezichtsuitdrukkingen. Helemaal lollig wordt het in een shot vanuit een koets. Zien we haar gezicht, wordt ze nog altijd van ons weggetrokken! Wat een vermoeienis. Het verhaal zelf intrigeert. De jonge Leiter-telg wil van de hoed en de rand weten. Haar vroegere winkel is afgebrand, haar ouders dood en broer verdwenen. Wat gebeurde daar? De vlaggetjesweken bij Leiter 2.0 zijn een goede kans voor een onderzoek. 'Een glimlach, alsjeblieft.' Koortsig dolend weet de heldin steeds op de goede-foute plekken te belanden. Om haar heen kringelen mannen als een Epstein-feestje. De dubbelmonarchie stort in, het protofascisme nadert. 'Bleiben Sie bij Ihren Tanz.'