'No ID, no idea.' Een beetje film kan een half uur excelleren. Vergelijk het met het begin van ieder project. Er is enthousiasme, er zijn mensen, geld om te beginnen. Maar dan... Wat dat betreft had deze film The Dye Pack moeten heten. Ook een koffertje met 'ideeën', dat voor enthousiasme zorgt. Maar dan! Het eerste half uur van Destroyer ging ik er nog helemaal in mee. Dit moest een goede, grimmige policier worden, met een gritty cop. Nicole Kidman is opgemaakt als Marianne Faithfull in haar slechtste periode. Helemaal aan lager wal, en toch nog bij The Force. Er wordt uiteraard weer geskateboard en ook het leven gaat met ups en downs. De Zodiac-sfeer begint in rook op te gaan vanaf het moment dat flashbacks 'Kidman's' backstory beginnen in te vullen. We zien agenten bezig met IRT-dingetjes. Hoe minder raadselachtig het hoofdpersonage wordt, hoe meer stoom de film verliest. Ik begon bovendien Harry Merry-achtige associaties te krijgen bij het jongere zelf van Kidman. Wat begint als een risky rol met Oscar bait en genoeg bite, eindigt neppig. 'Think you can fake liking that'. Nee, nog altijd niet onsympathiek genoeg. Problematisch is het scenario elders. Iedereen krijgt zijn momentje om te schitteren, behálve de schurk. Om daarmee weg te komen was er meer nodig dan een goed half uur. 'I don't have a lot of time for her fucking issues right now.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten