'What are you people?' Peele openbaarde zichzelf als toptalent met de meesterlijke satirische genrefuck Get Out. Kan hij dat nogmaals? Met Us kruipt hij voorzichtig terug de tunnel in. Spelend met de ultieme angst. De tussenstaat van het leven en de dood van ieder mens. We zien een gezinnetje aan de wandel op een Fellini-achtige jaren tachtig kermis, en dan een snelle cut naar een moderne auto in de bossen (nu al een Peele trademark). Ook de passagiers keren terug naar het begin. 'Got a cassette player and everything.' De mater familias wordt intussen gekweld door un-heim. Het niveau heeft dan wat van een fijne serie, zeg, Atlanta. Een eerste twist zet te sluizen open, en bovendien stroomt Peele op zijn eigen terrein naar buiten. Nu lijkt de film ineens een real life Haneke-versie van Coraline. Sardonische voodoo strikes met een dubbelspel. En hoe! Luniz tegen lunatics. De familie moet vechten voor zichzelf, apart en samen. (En onder meer tegen witte zuiplappen). De details zijn raak, opgesloten in een spelletjeskast schemert op de achtergrond Who's Who. Het is in de horrorlijn van spannend, spannender, spannendst dat de film gaandeweg gewoontjes wordt. De teksten zijn voorspelbaar net als de tweede twist. "Gelukkig" proef ik nog steeds de persoonlijke woede die erachter steekt. Van acteurs en auteur. 'It's us.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten