'I forgot how rich we were.' De tweede strandfilm van Harmony Korine was beter in de branding achtergebleven. Waar Spring Breakers nog relevant voelde door de keiharde dubstep en een MeToo-achtig gewaagd misbruik van Disney-sterretjes, is The Beach Bum er een voor oude scheten. Goed, het heet dan ook The Beach Bum... Iedere diepte (in de zee) blijft onbenut. Matthew McConnaughey doet nog zijn best als archetypische stadsdwarrelaar (ook Breda heeft er zo een). Verlepte, met een theatrale persoonlijkheidsstoornis, en als specialiteit het innemen van drank en het opwekken van sociaal ongemak. Korine geeft zijn hoofdpersonage echter pass na pass. Deze kerel bezit talent, vrouwen en geld. Hoe bum wil je het hebben? Even dacht ik, het is zijn laatste goede periode, voor alle kutcoke hem definitief doet afbladderen. Maar ook de sterkere fase in de goot duurt maar vijf minuten (plus een Zero de Conduite kussengevecht zonder penis). Zoals de hele film toch veelal een trailer lijkt met verschijningen van mannelijke sterretjes als Snoop Dogg en Jonah Hill. McConnaughey kanaliseert intussen zijn innerlijke Woody Harrelson. Dan rest de vraag: Kan de kijker mee in stonerhumor zonder humor? La La Land on low low loads of drugs. Op een skateboard richting olietoeters. 'I am quite sure that the world is conspiring to make me happy.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten