'These fucking images from earth.' De biologie van de space marine, niemand die het ziet. Wat als zo'n ruimtemissie al twintig jaar op weg, zonder dat wij het weten? Claire Denis speelt in haar eerste SF-genrefictie met het idee. Ze vertrekt mee op een odyssee, en zeker in het begin lijkt ze minstens zo ambitieus als Kubrick zelve. Het titelmoment verschijnt pas na een kwartier en is van een sereen-brute schoonheid. Hemellichamen heet de film in het Nederlands, denk ik. Daarvoor en daarna vermaakt Denis met tarkovskiaanse flitsen uit het aardse oerbos van voorheen (en ver heen). Wonderlijk hoe vaak die Tarkovsky-associatie juist bij flashbacks optreedt. Heeft de Rus soms het hele filmverleden ingenomen? Na een half uur vindt Denis ook binnen deze genrefilm haar eigen stiel, die van big time sensuality. Ze brengt een perverse variatie op Adam en Eva met de grootheidswanen van een Ishiguro-distopie. 'I live alone with my guilt.' Zelfs een vleugje incest gaat ze niet uit de weg. 'I kept my fluids to myself.' Jammer genoeg lijdt de film onder een aanta flinke space-clichés. De crew die doordraait, in saaie isolatie, van de ene naar de andere gevangenis – dat kennen we maar al te goed, stelt zelfs teleur. Bovendien blinkt Pattinson weer eens uit in saaie neutraliteit. Denis vergeet zo bijna haar hoofdvraag. De waan-zin: valt er ver weg nog wel te procreëren? 'Ta-boo.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten