'Bedoel je dat je jezelf kwijt bent?' Ik herinner me het nog goed. Onder tafel bij opa en oma zat ik boos, net met lange tanden een gehaktschotel verorberd. De telefoon gaat. Mijn zusje is geboren. Prompt weiger ik mijn vader te woord te staan. Een uur later kijk ik naar het rimpelige, nog ietwat ongewassen nieuwe leven. En dat leven wordt anders. De Japanse Kun zit hier in hetzelfde schuitje. Seizoensverandering leidt levensverandering in (al lijkt het later late sneeuw). Zijn happy family van vader, moeder, hond wordt uitgebreid. Iedereen moet wennen. Pa krijgt huisman-klusjes (en bemerkt de vloek van de thuiswerker). Kun beleeft zijn eigen 'degradatie'. Aanvankelijk is deze animatiefilm lief en nogal sentimenteel, zelfs ietwat traditioneel. Maar het blijft een Japanse anime, die Spirited 'World'-magie begint haast ongemerkt zijn werk te doen. Er verschijnt een surrealistische Nick Drake, in een door Kun 'self induced fantasy'. ('Just folklore.') Steeds vaker ontmoet hij zijn zusje uit de toekomst, en zijn moeder uit het verleden. Dan is het slechts wachten op de trein (uiteraard de trein!) die hem naar een volgend station kan brengen. Van de middle of nowhere naar zijn eigen hoofd, en naar ons hart. Steeds volwassener wordt de acceptatiereis door al het verleden en alle familiegeledingen. Leren fietsen en leven. 'Wie ben ik? Mijn moederskind.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten