The Farewell

'Jouw brein is bijzonder sterk.' Leugens om bestwil werken in alle talen. Een New Yorkse van Chinese origine ondervindt het, in deze Goodbye Lenin-variant. Haar 'nai nai' is ziek, maar mag van niets weten. De uitgevlogen expat-familie arrangeert als bezoekexcuus een huwelijk. Helaas, niet van het hoofdpersonage, dat zou de tragikomedie ongetwijfeld spannender, en zeker 'leninistischer' hebben gemaakt. Tussen-inzicht: dat de oude bes niet meer in Mao hoeft te geloven, maar in haar eigen blijvende bestaan, bewijst voor mij wel dat China richting Westers individualisme is opgeschoven. Over dit soort stereotyperingen discussiëren de 'bruiloftsgasten' schranzend. Er treedt al snel een paradoxaal dubbeleffect op. Enerzijds lijkt de film didactisch van aard, en toch weer met die Oosterse levenslessen te willen strooien. Anderzijds heeft de (wel degelijk aanwezige) humor iets van een (niet-aanwezige) oester. Alsof alleen de incrowd de luim werkelijk op waarde kan schatten. Het levert een imagologische fusion op. Het beeld van China, van ons, en van zichzelf, door de ogen van een halve ander. De diepte van de exil wounds bereikt men echter te laat (en vooral veel te voorzichtig). Wanneer de familie die je ooit achterliet, overlijdt, is de laatste band met je thuis uit het verleden voorgoed verleden tijd. En nee, het is niet 'onze' Lulu Wang die regisseert. 'Het zijn gewoon kwaadaardige schaduwen.'