'This is history, and it's only seven minutes old.' Ik luisterde laatst de podcast El Tarangu, een schimmenverhaal over een uit de dood opgestane Spaanse wielrenner. Dergelijke mysteries lenen zich goed voor detective-docu's. Tegelijkertijd bekruipt me een gevoel van tijdverspilling. Als het niet waar is, gaan uren aan een hoax verloren, en als het wel waar is, blijkt die vaak 'onbenaderbaar'. Immers, hoe groter het mysterie, hoe groter de belangen van het grootkapitaal. Het mooie aan Cold Case Hammarskjöld is dat de Deense regisseur Mads Brügger zich welbewust is van deze valkuil, en er continu mee speelt. Als een soort Renzo Martens reist hij naar Afrika om de dood van de VN SG te onderzoeken. Bepakt met dikke sigaren hult hij zich in het spierwit, net als de Grote Verdachte achter het 'vliegtuigongeluk'. Zijn bevindingen dicteert Brügger bewust ongemakkelijk en unwoke aan zwarte secretaresses. Op zoek naar 'die antwoord', belandt Brügger bij Afrikaner paramilitairen, en de onvermijdelijke Belgische huurlingen. Van Reybroucks prachtige geschiedenisboek Congo comes to mind. Een Act of Killing wordt de docu nimmer, daarvoor zegt Burger te vaak zelf (spottend) dat het 'heel interessant' is. De Conrad slotnoot (nod) mag er wel zijn. Elderly white liver-spotted men. Zij runnen en ruinen de wereld. 'What was supposed to be solved in the first place?'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten