Wanda

'You're just too slow for sewing operations and that's it.' Tijdens de gouden eeuw van Hollywood maakte actrice Barbara Loden één enkele film. (Meer tijd was haar door onze misogyne God niet gegeven). Ze speelt zelf de hoofdrol, als een vrouw 'on the verge of a nervous breakdown.' Huwelijk op de klippen, en niet in staat een baantje te behouden, 'helpt' slechts haar Vrouw-zijn haar. (De vrouwelijkheid die Loden juist letterlijk en figuurlijk tegen zat.) De fragiele blondine doolt door een antracieten deserto-landschap. Ze is een witte spookverschijning, een glow in her darkness. Tijdens de openingsfase is de invloed van Cassavetes glashelder. Net als de Europese depressie van Antonioni. Maar gaandeweg wordt Wanda, aardser en vooral Amerikaanser. Via wat 'dutch masters cigars' belandt Wanda in de wereld van de crime. 'I don't like friendly people.' Opgescheept met een foute kompaan beleeft ze een avontuur. De zuivering van de hamburger vormt een prachtig detail van onderworpenheid. Er wordt veel gegeten, logisch, de enige bezigheid die simpele zielen rest. Amerika slaat aan het midden van de twintigste eeuw om naar spulletjesfetisjisme. Loden toont geconcentreerd het onbehagen dat erbuiten vallen oproept in zo'n lethargische vreetwereld, waarin zelfs hulp een 'Goodwill industries' wordt. 'So you find a job and you'll be alright.