Nuestro Tiempo

'Waarom zo verlegen?' De gewone mens gaat vreemd, de intellectueel gaat vreemd en praat er uren over. Zo ook Regeydas, die hier zelf de hoofdrol speelt. En ja, het is ook zijn echte-genote (regisseur Natalia Lopez) die met hem on screen een relatiecrisis beleeft. Ceylan's Climates ging hen voor. Het Mexicaanse (buiten)klimaat speelt op de cowboy-ranch zijn ruige rol. Slagregens, en modderbaden. Alles gefilmd in natuurlijk licht, zodat de kijker net zo weinig overzicht heeft, als de personages over hun leven. Jammer genoeg ontbreken de lenzen van Post Tenebras Lux. In wezen gaat Regeydas hier zelfs betrekkelijk traditioneel te werk. In onderwerp, en in het Europese arthouse-ritme van peilen en afpellen. Denk: Bergman en Antonioni. Communiceren helpt niet bij kapotte liefdes, en daar verandert een webcam niets aan (net zo min als een old skool Sade-fantasie dat doet). Met het verstrijken der uren slaat de Regeydas-touch alsnog geniepig toe. Het eindeloos filmen van nergens toe leidende wegen. Een autoraampje gaat open, en ongefilterd stroomt de pijn binnen. Er klinkt goedgekozen muziek van oude, even ingewikkelde proggers (King Crimson, Genesis). De liefde blijkt van een kierkegardiaanse kutheid. Het paar kan lullen wat ze willen, het helpt niet. Een zeer volwassen cock en bull story. 'Waarom zou ik dingen in jouw woorden zeggen?'