The Souvenir

'We don't wanna just see life played as it is.' Daar verschillen de meningen over. Als Joanna Hogg het 'spel' opzet, heb ik er zelf geen bezwaar tegen. In fact, dat The Souvenir een 'film in film' dreigt te bevatten, vormt bijna al een overgedramatiseerd minpunt. Gelukkig blijft het grotendeels bij een running gag, waarin Honor Swinton de film die ze wil gaan maken aan iedereen uitlegt. De dochter van Tilda speelt een filmschoolstudente, in een mumblecore-wereld. Tilda doet ook zelf mee als haar moeder, ouder-gegrimeerd, wat dus eigenlijk niet hoefde. Dochterlief ontmoet een man van de wereld. Hij zegt eindelijk de waarheid tegen haar. Typisch Hogg, vind ik dat, mensen zijn keihard, en belangrijker, iedereen laat het ook gewoon maar gebeuren (alleen in wonderland cinema heeft iedereen altijd een weerwoord). Bij Hogg leeft juist een ongemakkelijke tolerantie. De pafferige, bleke Burke blijkt zomaar uit het heerlijke, naïeve niets een verslaafde. Hij mag dan wel tot nadenken aanzetten, zelf wil hij dat niet. 'Stop inviting me to torture you.' Meer en meer hangt de dood in de lucht. De details blijven verraderlijk fris en Turks Fruitig. De roze wangetjes van postcoitale opwinding, bijvoorbeeld. Dergelijke goede en intieme scenes wisselen slome en saaie af. Maar ja, dat is het leven. Toch? 'We can all be sincere, we can all be authentic, but what's it all for?'