'Ich mach es weil ich es kann.' Ze doen vlak voor de oorlog een Den Boschje in Dresden, met een entartete kunst exhibition. De jonge 'Richter' en zijn bloedmooie tante vermaken zich daar prima. 'Vielliecht woll ich doch kein Maler werden.' Om de oren geslagen met nazi kunsttheorie zit ook deze intellectueel er klaar voor. Meteen pakt men de juiste (over)toon. Klaar als een piano, maar met een dissonant toeterende bus erdoorheen. Helaas. Voor precies dit spanningsveld vlucht Von Hennelsmarck steeds snel weg. Hij doet dat met stijl. Zijn breedvoerige epos brengt talloze vlug vervagende films voor de prijs van een. In de eerste plaats de onvermijdelijke oorlogsprent. Klassiek en degelijk bruin. Daarnaast Europese arthouse naaktloperij, waarbij geen actrice verhuld blijft. (Achter iedere grote kunstenaar staat een kut.) Boven alles: meldorama. We volgen de Spaziergang van een DiCaprio en zijn battle tegen schoonvader, de Antonio Banderas-schurk. Ik dacht, god, laat hem alsjeblieft de schoonmoeder niet ficken. Gelukkig belandt onze jongen op de academie. Daar regeert een gekke Jandek (of Beuyss), een man die werkelijk wat te melden heeft. Ook na de oorlog heeft het scenario de oorlog nodig. Hoe kon het ook anders. Duitsland's richtpunt ís de oorlog. Geen sociaal realisme, wel kapitalistisch realisme. 'Es ist viel zu leicht dich zu lieben.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten