The Irishman

'I know things they don't know I know.' Verbijsterend oud geworden, die Marty. Ik bedoel, op zijn 57e geveld door een hartaanval, ik had het nu nog geloofd. Scorsese kan daardoor teruggrijpen op zichzelf, met shoobydoe-gangstatales. DeNiro speelt de Ier in kwestie, een trucker vertrokken in de wereld van mobsters. Zelf ook geen jonkie, loopt DeNiro door het verleden als een oude man, die al dan niet digitaal gladder is getrokken. (Ik moest aan Berlusconi denken.) Gangsters lullen hier eindeloos en Scorsese weet het. ('The old-timers spoke to the Old Man.') Ondanks dat matige saaiheid gevaarlijk op de loer ligt – gevaarlijker dan de film zelf wil worden – treft het scenario het kruiperige eergevoel van criminelen goed. 'You're making a point dressing like that?' De grootste blaaskaak is vakbondsman Hoffa (hysterisch gespeeld door Pacino). Zijn theorie over te laat komen, onderschrijf ik. Mijn theorie over te lange films, daar wil echter niemand zich aan houden. Le conseguenze dell'amore is twee keer zo goed, en dat twee keer zo kort. The Irishman kon na uren nog vele uren doorkabbelen. Zou ie daarvan beter worden? Neen. Slechter, ook niet, vreemd genoeg. Ergens in de Judas-finale, verandert de film in een zwart gat. Dat van de loop van een pistool, of toch het duistere geheugen van een oude baas? 'Usually three people can keep a secret only when two of them are dead.'