2 ou 3 choses que je sais d'elle

'Je ne sais pas exactement.' Tijdens het voetbalseizoen '66/'67 (kampioen: Saint Etienne, naturellement) maakte Godard 'eventjes' vijf films. Ze vormen het begin, en misschien ook wel de onmiddellijke culminatie van zijn 'tweede fase'. De laatste periode waar deze kijker nog bij kan en wil aanhaken. Een hermeticus staat op, meta-re-o-logisch. De regisseur berijdt vanaf nu enkel nog zijn eigen 'vague', met de teksten in beeld, veelvuldige herhalingen, gefluisterde marxismen en hardop uitgesproken semantiek. Vooral op dat laatste vlak werkt de pedanterie extraordinaire hier buitengewoon goed. Het lijkt wel alsof Godard de taalcrisis van Wittgenstein in slechts anderhalf uur doormaakt. 'Waarom al die tekens die me het vertrouwen in taal ontnemen?' De vrouwelijke hoofdpersonages 'rocken' fantastische kleuren, maar denken in zwart-witte duisternis. Ze zijn allemaal onzeker en/of prostituee. Gezellige boel. 'Non pas de question'. Toch valt er te lachen. Een boekentombola bewijst de zinloosheid van zinnen, er klinken bourdieuske middlebrow-dissen, men flippert neurotisch, en, bovenal verschijnt er een kereltje van negen met een grote Vietnamese droom. Hij vormt misschien wel het grappigste Godard-personage tout court, en de knaap toont zich bovendien het eerlijkst over het man-vrouw beeld van de regisseur. 'Certainement. Certainement. Peut-être.'