'I read an article the other day that claimed the world's weather was changing.' Andere tijden, toen de mensen het nog gewoon over het weer konden hebben. Ongemakkelijk staan de supersterren Cary Grant en Ingrid Bergman in de lift, wanneer er naar het laatste redmiddel wordt gegrepen. Zonder gevolgen, uiteraard, want vliegschaamte bestond niet in Technicolor-jaren. De highbrows pakken de kerosineslurper als de bus, om maar om elkaar heen te kunnen draaien. Regisseur Stanley Donen leidt hun dans met vaste hand. De romance met een bite bevat weer genoeg wisecracks om verteerbaar te blijven. Het spel der seksen wordt smakelijk gespeeld. Grant rockt een leesbril, dus moet voor slim doorgaan. Hij weet, 'the game is so one-sided for a man.' Bergman vindt het eigenlijk wel best, 'I like a man with a glass in his hand, it's becoming.' Na een eerste date in 'the players club' (een voorteken), en een grapje of twee over armelui, straalt Bergman oprecht gelukkig met haar hervonden huiselijkheid. Dat is buiten Grant gerekend, die als vertegenwoordiger in het grootkapitaal meer van zichzelf, en van zijn 'dans'-skills houdt. Te midden van onanische snooker-stokken dient hij een waarschuwende vriend van repliek. Zo blijft de mens een puberkind, wel zo realistisch eigenlijk. Ontkennen tot er geen ontkennen meer aan is. 'Shall I see you to the elevator?'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten