Way Out West

'The best entertainment that money can buy.' De bestseller-onderzoeker Clive Bloom stelt dat van alle publiekssuccessen uit het verleden, het vooral de pastiches zijn die blijven bestaan. Privé-obsessies worden meestal meteen vergeten. Laurel & Hardy lijken ferm in de eerste categorie te passen. Ik kijk ze ten slotte nu nog. De 'serio-comic entertainers' trekken hier naar de wereld van de saloons in corrupte staat, sexy cowgirls en goldmines. De express domme en de echt domme hebben voor de gelegenheid van rol gewisseld. ('So you got wise huh?) De Amerikaanse western-setting biedt gelegenheid tot jodelen en wat raunchy (op de) hakwerk. ('Commence to dancin!') Voor een film van slechts een schamel uur duurt het wat (te) lang voor ze op stoom zijn, maar wanneer dat gebeurt, gebeurt het ook bruut. Beide kompanen hebben uitstekende ledemaat-problemen, een vorm van sur-corpo-realisme, zou ik wil zeggen, wellicht een synoniem voor slapstick op zich. De Dunne zuigt spectaculaire toestanden uit zijn duim en de Dikke maar tevergeefs proberen. 'Eat it!' Wat mij betreft had de rol van de dames wel wat groter geweest. De potentie van een femme fatale versus onschuldig engeltje blijft nagenoeg onbenut. Misschien wachten ze daarmee tot het vervolg. Want dat is een ander kenmerk van een bestseller. Pers het uit, zolang het kan. 'You mind if I have another idea?'