'Endlich, ein fescher Mann.' Groteske in vier akten, en een enkele taal, die van de liefde. Tijdens de leukste scene wordt een legerpief, tevens ladies man par excellence, uitgezwaaid door een leger aan dienstmeisjes. Synchroon smachtend, huilend en met zakdoekjes zwaaiend. Beatlemania voor 1 man. Ernst Lubitsch zag goed geluimd overal de lol van in, al hing begin jaren twintig de geur van oorlog nog in de lucht. Hij serveert naast Fesche Alex en diens bende stripsnorren ook een stel rovers. Daar gaan de zaken omgekeerd. Vrouwen delen rake klappen aan mannen uit (meteen erna meldt de tussentitel 'mich auch'). De wereld van de rovers en de legermannetjes raken – uiteraard – verknoopt. Het leidt tot een geinig carnavelsomkering, een roverspygmalion, waar zelfs de love (would you please be) interests op elkaar lijken. Uiteindelijk zullen tegenstellingen elkaar troosten. De waarde van het niemendalletje ligt desondanks vooral in film-inventiviteiten. Lubitsch framet vele vormen voor de lens, dus kijken we naar de actie door een wolk, een kasteel of een haaienbek. Marco Delpane begeleidt de film met – eindelijk eens – een goede stomme film-soundtrack, druk, neen, wild, zonder op te vallen. Hij piekt tijdens een prachtig tinkelende (en tintelende) droomscene. Ik kreeg zin om Bouli Bouli te kijken. Kinderfeestje, kinderfantasie. 'Ich tat, was ich konnte.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten