zondag 11 augustus 2019

Shanghai Express

'We're in China now, where time and life have no value.' Ik zag 'm niet aankomen, Marlene Dietrichs beste rol, in een lekker oriëntalistisch pudding-filmpje. Ze zingt niet eens, en toch schittert de diva, bitsig en slepend als altijd. Dietrich speelt de 'coaster' 'Shanghai Lily', die als een van Prousts cocottes van verre oord naar verre man schrijdt. Hier bevindt ze zich in een tussenfase, op de wielen van het tussenvehikel bij uitstek: de trein. Het rijdende hotel wordt bevolkt door een internationaal gezelschap aan tropenhoeden. Van de Britse humor kreeg ik snel genoeg (Agatha Christie-dametjes met hondjes), maar de hypochondrische Duitse opium-rockster mag er wezen. Binnen no time heeft iedereen zich netjes aan elkaar voorgesteld, en slaan de poppetjes aan het dansen. Een Chinese rebellenleider kaapt de trein, en Marlene wordt de tussenpersoon. Von Sternberg en zijn cinematograaf (ik tikte eerst toepasselijk abusievelijk choreograaf) leven zich lekker expressionistisch uit met doorkijkjes achter vitrages. 'Everything but a Turkish bath.' Marlene maakt foute grapjes. 'What kind of of house did you say?' 'Boarding'. 'Ohh...', smuilt de vrouw des levens. Girl power genoeg dus, en alles gecondenseerd als een noir. Jammer van de voor (en van) Zukors centjes noodzakelijke flauwe romance. De actie is pittig genoeg. 'I'm weary of you now.'

Geen opmerkingen: