Flashdance

'I've been thinking about sex a lot.' Debussy en de pussy komen samen, en tegelijk, in deze Adrien Lyne-musical. Een man met kwaliteit voor het vleselijke. Als musical stelt Flashdance geen reet voor, als glorificatie van Het Menselijk Lichaam des te meer. Jennifer Beals brengt de pakjes, de moves en de billen, en danst zich helemaal het apelazarus. Voor de arthouse-liefhebbers zijn er ter verhulling nog wat Robbie Muller-achtige schemering stad-shots, en de nostalgie-synths van Moroder. 'What a feeling.' Sympathiek vond ik dat alles getrimd is, geen overtollig vlees, hier slechts strakke, klare lijnen. De fitworld eighties komt to leven met joie de vivre. Heel veel (meer) heeft de film verder niet te bieden of zeggen, de romance tussen baas en Beals is zelfs flutterig te noemen. Doet er verder ook niet toe, 'when the dancer becomes the dance'. Voor de fans van middlebrow-theorie valt er wel wat te halen. Het hoofdpersonage danst in een dirty nachtclub, maar droomt – uiteraard – van 'high brow'-ballet. De ironische oplossing daarvoor blijkt heel Amerikaans. Money buys everything, en de schaamte van de parvenu is van bijzonder korte duur. Precies dan schemert 'r een bijna deprimerende art-film. Het zou een opera met Moroder-muziek hebben kunnen worden. Maar falen daar is die meid véél te fit voor. Anderhalf uur lang een Avalanches-videoclip. 'Go play with your fucking Porsche.'