Chimes at Midnight

'I must turn away some off my followers.' De vaste volgers weten, van Shakespeare heb ik geen kaas gegeten. Ook een Orson Welles-fan zou ik mezelf niet willen noemen. Surprise, surprise, de twee anti-theses maken voor deze ene keer een synthese. Van het handjevol Bard-projecten van Orson Welles, is dit de veruit leukste. Afwisselend, liefdevol, en, vooral – toepásselijk. Orson kuiert obees rond, in de rol van Falstaff. Het zou wel eens zijn beste acteerprestatie kunnen zijn. Hij leent de Shakespeare-regular voor een mash-up. De taal mag dan irritant Shakespeariaans zijn, het is door die genomen vrijheid toch wat meer eigen. Zoals Rosencrantz & Guildenstern ook leuk is, juist door dóór te werken op het materiaal. Met potten en pannen op de kop speelt de cervanteske schelm Falstaff zijn grootste droom na. De macht die hij nooit zal krijgen. De 'play out the play' is een van de lollig-tragische momenten. Alles wringt. Falstaff lijkt op een kerstman, maar goed (noch moedig) is hij niet. Bedoelt hij het echter wel zo? Het wordt nooit duidelijk, en dat hoeft ook niet. Wat volgt is een greatest hits uit het repertoire, met de gekende elementen als een stervende koning, een veldslag, het meta-toneel en godslasterend stuntwerk. Eindeloos duurt het daardoor wel. Maar ik dreigde toch even al te positief te gaan denken... 'Mark now how a plain tale shall put you down.'