L'Étrange Couleur des Larmes de Ton Corps

'Je cherche ma femme, elle est disparue.' Caleidoscopisch geweldssprookje van het duo Forzani/Cantet, visueel altijd interessant, inhoudelijk meestal minder. Deze aflevering lijkt gelukkig meer op het roodomrande Amer dan op het bloedbad Laissez Bronzer les Cadavres. Zo snel, nog zo'n geweldsexercitie had ik echt niet kunnen doorstaan. Hier vloeien de sappen weliswaar even overdadig, maar ook giallo-erotischer. Glas in lood, glas op lichaam. Een Deense Defoe-kerel speelt de hoofdrol, als echtgenoot van een verdwenen vrouw. Hun beider spookhuis bevat vele gaatjes, doorkijkjes naar zieke breinen van zieke inwoners. Als altijd is het freudiaanse geweld weer spannend en sensitief. Van de droom naar daad, zonder praktische bezwaren – voila, c'est cinema. Air-achtige clavecimbel muziek klingelt, terwijl de man zijn castratieangst ondergaat. De lichten gaan van rood op groen, en de achtbaanrit op locataire-locatie vertrekt. Bij momenten vond ik dit werk zelfs de beste van het duo. Zo zijn er zwart-wit scenes die met de beste (lees: raarste) momenten uit het derde seizoen Twin Peaks kunnen wedijveren. De volledig vrije deconstructie van een missing mafkees case duurt wel lang. Na een tijd was ik alle fallische messen beu. De vulvische wonden daarentegen, dat durven weinigen. 'Kunt u mijn snoepjes nemen?'