Journal de France

'Baser sur l'écoute et le regarde' en 'toujours poussez par sa curiosité' reisde de Franse fotograaf en filmmaker Raymond Depardon een mensenleven lang de wereld rond. Nu hij op leeftijd raakt, neemt zijn geluidsvrouw Claudine Nougaret hem mee op een wat kortere trip. 'Photographer la Francer, c'est rouler, rouler.' De twee karren in een aftandse camion door de hexagon, terwijl hij zijn methode(s) uit de doeken doekt (veelal verscholen áchter het doek van zijn oude camera). Ter plaatse is Depardon vooral geïnteresseerd in de middenstand. De oude dorpjes met hun aftandse tabakszaken. Al snel wordt de docu zo een sympathieke Varda-achtige flaneerfilm, een soort Visages Villages, zonder irritante hipsters. Wat Journal de France echter vooral boven dat niveau (en het maaiveld der cinema) uitsteekt is het excuus dat de roadtrip oplevert om in Depardon's eerdere films te grasduinen. Claudine maakt er een indrukwekkende greatest hits van. Depardon was overal. Bij de Tsjechen en hun lente, in onafhankelijk CAR, en te Biafra. (Zelfs zonder de hongersnood zijn de beelden daar schokkend). Depardon heeft inmiddels geen zin meer om achter de actualiteit aan te rennen, maar hij mag trots zijn. 'O to be not anyone' zingt Patti. Bijna kalmerend dapper registreert Depardon. Hij is altijd bij de rebellen, met de afwijkenden, en voor de gekken. Hij wil ze zien. 'C'est beau, ça.'