The Castle of Cagliostro

'Ze behandelen me als vuil.' Puur natuurtalent, die Miyazaki. Veertig jaar geleden debuteerde hij met een film, die hij zonder veel moeite vandáág nog als nieuw werk zou kunnen presenteren. In het oude schittert al het nieuwe. Zoals Europeanen door Japanse rituelen worden gefascineerd, geldt het omgekeerde voor Miyazaki. Hier begint hij in Monaco, om vervolgens 'af te zakken' naar 'het kleinste landje van de Verenigde Naties', een fictief hertogdom met trekken van San Marino en Liechtenstein. De smooth en funky Planete Sauvage-achtige soundtrack begeleidt – eigenlijk nog het meest seventies – twee Japanse gangsters die een toertje Europa doen. Miyazaki toont ze in Robbie Mullers 'tegenlicht', voor het melancholische begin, en trapt vervolgens het gaspedaal in. Meer dan zijn latere films is The Castle of Cagliostro een echte 'comic', een Mario Kart vol Robbedoes-trucs. Dat maakt het verhaal wat licht(er) verteerbaar, maar de fans spotten alvast de magie van overwoekerde kastelen. Op zulke plekken emuleert Miyazaki de Westerse traditie. Het stuntwerk van de ingevlogen Japanners onthult een 'kapitalisties komplot' van machiavellistische proporties. De goeiige hond zal niet voor niets Karl heten! Aan het eind zakt een 'sole tower' ineen. Miyazaki had de klok horen luiden, en vertrok voor zijn reis. 'Wil je zeggen dat Interpol niet te vertrouwen valt?'