Elephant

'Where y'in last night?' Weinig thuis deze zomer, druk, druk, dus daarom deze kortfilm stukjes-waardig verklaart. Niet geheel ten onrechte, want Mark Cousins digt 'm, en vanaf het eerste shot begrijp ik het. Dit is de film waar Van Sant naar keek toen hij zíjn minimal murder tale Elephant maakte. De serene camera volgt op schouderhoogte schutter na schutter. De eerste keer is dat nog verrassend. Plots het brute bloedbad, het slachtoffer heeft geen tijd om zelfs maar verbaasd te reageren. Daar ligt hij al, voor eeuwig slapend tegen een muurtje. Het grauwe Noord-Ierse land van de Troubles huilt mee, terwijl de body count van 'the Troubles' oploopt. Er klinken hier geen woorden (hooguit vier zinnetjes), de schietkroniek blijft knallen. Na een tijdje wordt dat – bewust? – saai. Als een museuminstallatie, een eeuwigdurende loop. Deze kijker gaat zich vreemde dingen afvragen. Als ik zó moest gaan, welke plek zou ik prefereren? Zeker niet tegen de kille tegels van een openbaar sanitair. Sommige patronen – no pun intended – beginnen op te vallen. Zowel daders als slachtoffers zijn allemaal mannen. Niemand schiet terug (als gezegd, geen tijd). Er komt ook niemand bezorgd op het geweld afrennen. (Te gevaarlijk). Het meest pittoresk in alle moordzucht is de enige scene waarin gesproken wordt. Een stel voetballers op een aftands modderveldje. Daar komt een man aanlopen. En wij worden weer opgezadeld met daderkennis. 'What's it gotta do with you?'