The Last of England

'They say the ice age is coming, the weather's changed.' Zo lekker kan bloemkool zijn. Aan het eind van de jaren tachtig was Derek Jerman helemaal in die grimmig-apocalyptische stemming. Thatcher krijgt hier de schuld, voor wie het doorheeft althans, want The Last of England is een echte museumfilm. Hyperactief flikkerende Brackenhage-overvloeiers van brandende gebouwen voorspellen nog haast 9/11, maar in zulke abstracties ziet de kijker altijd wat ie wil zien. De piepjonge Tilda Swinton wist ik echter niet te spotten. De filmers-film opent met een schrijvende schrijver, terwijl de projector ratelt. Kleurspoelingen voeren 'heavy waters' aan, om alle heavy gedachten te begeleiden. De mannelijke (en toch) Laurie Anderson-achtige voice-over doet het helemaal in zijn eentje. De enige aanwezige dialoog gaat over de 'war with the Argies'. Nog zo'n nieuwsfeitje om depri van te worden. Op het moment dat Jarman de dansende duivel Hitler laat speechen, wordt het helaas erg clichématig. Beter, en meer eigen, is het homo-sensuele ballet op de Britse vlag. Zo'n 'eerbetoon' had in Children of Men kunnen zitten. Wat leuk lijkt, een versie met een soundtrack van Godspeed You Black Emperor. Wat me benieuwd maakt, Jarmans film over Wittgenstein! The Last of England is te epileptisch en elliptisch. 'Now you see it, now you don't.'