La Noire de...

'C'est beau, la France.' 'Oui m'sieur.' Aziatische films heb ik het liefst, maar moderne Afrikaanse cinema, daar zou ik me in willen verdiepen. Dat wat de Europese cinemas haalt, is toch altijd met Europees geld gemaakt, en van dito arthouse toon. Er moet een andere, onbekende wereld zijn, zei de cinema-koloniaal. Deze gedachtegang volgde ik de eerste minuten van La Noire de (nergens?)... Prompt arriveert het hoofdpersonage in Frankrijk en filmt Sembene in Godard-stijl (inclusief vague voice-over)! Jammer? Ja en nee. Want de invloed moge dan duidelijk zijn, in 1955 was het bepaald bij de tijd. Bovendien zijn de statements compromisloos. Een zwarte jonge vrouw is met haar koloniale familie meegekomen naar de Riviera. Het goede leven gaat beginnen, hoopt ze. In werkelijkheid wordt ze te werk gesteld als femme de menage. De pijn van de exil spat er vanaf. De film springt terug naar haar tijd vóór het baantje bij de witten. Senegal verkeert in een overgangsfase, als de lift waarin de vrouw staat. Tijdens de 'mooiste' tegenstelling van de film klinkt Afrikaanse blues, terwijl zij eindelijk beet heeft. 'Du travail chez les blancs!'. Wij weten hoe dat eindigt. Le trou noir. Zelfs met slechts 55 minuten is La Noire gaaf als het metaforische en concrete masker waar de film rond-cirkelt. 'Attendez come tous les jours, la providence.'