A Guy Named Joe

'It's always now.' Oorlogsverzetje in split-stemming. Het begint nog jolig met Tracy en Dunne, die er duidelijk zin an hadden. Allebei spelen ze een vliegenier, al doet all american guy Tracy paternalistisch zijn best zijn 'dame' ermee op te laten houden. Dunne laat zich echter niet dollen. 'Don't talk to me like that, who do you think you are!' Niemand minder dan scenarist Trumbo zorgt voor de sappige teksten. Het eerste deel speelt in de UK, waar 'al onbezet' oorlog een uitgelaten avontuur lijkt, met enthousiaste kindertjes als toeschouwers en sparringspartners. De vibe heeft dan veel weg van een Archers-film, en dat versterkt zich alleen maar in depri-deel twee. Spoiler! Colonel Tracy wordt Colonel Blimp (eveneens uit 1943). Hij belandt na een indrukwekkende actiescene in een Wim Gijsen-achtig hiernamaals. Zou de hemel kinderlijk zijn? Ik denk toch eerder trippy. De teksten zijn gelukkig ook daar raak, en zelfs filosofisch. 'You were helped by every man since the beginning of time.' Met engelbegeleider ziet Tracy 'der Himmel uber Tucson', al blijft hij lollig chagrijnig. Hij is gedwongen toe te kijken hoe Dunne zich richting 'booby hatch' flirt, met vreselijke koortjes erbij. Berouw voor beider roekeloosheid blijft uit. Dat hoeft ook niet, het is een war effort film ten slotte. Enigszins episch, enigszins ridicuul. 'No man is really death unless he breaks faith with the future.'