maandag 5 augustus 2019

Samurai Rebellion

'Vader is vader. Ik ben mezelf.' Een typisch Oosterse samoerai-les uit Gijsens Deirdre-trilogie luidt: je vecht nimmer tegen een tegenstander, eigenlijk bestaat de tegenstander niet eens, die vormt slechts een stroman. Je vecht ten alle tijde tegen jezelf. En zodra je dat gevecht aan durft aan te gaan, kan en zál je (in elk geval moreel!) overwinnen. In deze cognitief ijzersterke samoerai-film slaat een pa des paleizes aan het begin een stroman door midden. Jarenlang heeft hij dit leven van rituelen geleid, zonder zin, zonder liefde. Nu mag zijn zoon het overnemen, maar het is vooral pa die daarvan geniet. Al snel dient zich namelijk de crux aan, de levensparadox waardoor de status quo wordt verstoord. Een ongewilde bruidsschat leidt tot gewenste filosofische Verlichting. Trommeltjes en stokslagen van Takemitsu begeleiden de daaropvolgende onderhandelingen. Discussie met de mede-clanleden, met de vrouw in kwestie, en de voormalige paleisheerseres. Die laatste uit de instant klassieke tekstregel: 'Three men gather in a room, and still have no idea what's going on.' Maar zij zit ernaast. Haar mannen weigeren nu vaker dan een wild paard. Dan rest hen enkel nog het laatste ritueel. De interne strijd waar de hele film elegant en sereen naar toewerkt. Ik neuriede zachtjes: must be the reason why I'm king of my castle, must be the reason why I'm freeing my trapped soul. 'Het was als een gebed.' 

Geen opmerkingen: