Häxan

'Kan ik nog een sterker drankje krijgen?' Ga lekker op die bezemsteel zitten voor de heks van nul tot nu. De Deen Christensen pakte het bloedserieus aan, en speelde zelf een demon. (Die nog net geen Blackstenius heet). De kijker krijgt een mengelmoes van documentaire, horror en meta-geintjes voorgeschoteld. De tijd honderd jaar vooruit (dat is pas witchcraft). Natuurlijk is alle wetenschap, heel Scandinavisch, ook een excuus voor naakte lichamen. Wanneer de 'echte film' echt begint gaat het meteen los. Oude besjes geven alles. Ongeschminkte freaks waren in die tijd ook gewoon wat makkelijker te vinden, denk ik. De trucages bieden een almanak der filmtoverkunst, alles geshowd in de gravel-kleur van opgedroogd menstruatiebloed. Er wordt heel wat af 'gekarnd', en de duivels maken ook met hun tong suggestieve bewegingen. Rammstein en Die Antwoord vonden wat inspiratie, in spirit en in kapsels. Het leukst, te midden van de waanzin, blijft het expose van de regisseur, die tegen de kijker praat via tussentitels. 'Een van mijn actrices wilde per se de duimschroef proberen'. Er volgt een cut naar een lachende en vervolgens gillende actrice. 'I will not reveal the terrible confession I revealed from her, in less than a minute'. Tot slot biedt Christensen freudiaanse en foucaulteske verklaringen. Volkseuthanasie en/of hysterie. Niet gek. 'Slut'.