Il vangelo secondo Matteo

'Sometimes I feel like a motherless child.' Volgens een Vaticaanse krant de beste Jezusfilm ooit, en geef ze eens ongelijk, wanneer (zelfs) zij door de vingers zien dat deze adaptatie gemaakt is door een hardcore atheïst! Normaal ging Pier Paolo Pasolini toch voor het geloof der kameraden (in allerlei opzichten), maar deze ultraradicale katholieke vertelling is doordrongen van vertrouwen. Het begint al goed met de Missa Luba, zoals hier trouwens wel vaker zwarte traditionals klinken, die toch nog wat pregnanter het geloof en Het Lijden weten uit te drukken dan het blik klassieke componisten dat daarnaast is opengetrokken. Misschien komt dat door het neorealisme van de blues. Alles bladdert af. Maria is veertien met vlassig snorretje, Josef lijkt meer op een Fiat occasions-verkoper. Dromerig en enigmatisch zweven zij die eerste fase op het wonder mee. Ineens zag ik hoe bijbels The Lion King is, dankzij de presentatie van de nieuwgeboren koning aan zijn volk. Malick lijkt een zwijmelaar vergeleken met deze spiritualiteit. Wanneer Jezus kan lopen, wordt de film babbelzieker. De man heeft akelig veel zelfvertrouwen, en hij kan als revolutionair uiteraard alles naar zijn kant omdenken. Weg met de schaakstukken. De gospel van Boelgakov blijft mijn favoriet, maar deze levende God mag er wezen. 'Velen zijn geroepen, doch weinigen uitverkoren.'