Close-Up

Meta-humor van Kiarostami. Een man doet zich voor als de regisseur Makhmalbaf, in feite omdat hij ook een bekende regisseur zou willen zijn en zich zo beter voelt. Bedrog komt al snel uit, waarna Kiarostami hem op gaat zoeken. (Je denkt: huh is dit nou een documentaire, maar 't zal allemaal in scène zijn gezet) Vervolgens wordt er heel, heel veel gepraat. In de rechtszaal voornamelijk, waar de verdachte zijn daden op saaie toon verklaart. Heb altijd 't idee dat Farsi een taal is waarbij je heel veel woorden nodig hebt om weinig te zeggen. (Misschien dat Kader Abdolah daarom zo raar praat) Hoe dan ook, Kiarostami had wat meer moeten laten zien, nu blijft het bij een fascinerend gegeven en een geinig bijna Kafkaësk proces. Het einde is trouwens wel magistraal, u kunt raden wie er dan opduikt.