Don't Come Knocking

Altijd leuk, volkomen onvoorbereid kijken. Geen idee wie er meespelen, geen idee wie regisseert en geen intiteling. Het begint ook goed. Het opnemen van een film. Hoera! Een cheesy western, de hoofdacteur is pleite en we zien 'm vluchten. Tot zover het film-in-film-gedeelte. Acteur z'n gloriedagen liggen duidelijk achter 'm. Denk aan Bill Murray in Lost in Translation. Hij gaat terug naar z'n moeder die ie jaren niet heeft gezien en dan naar het dorp waar ie mogelijk een kind heeft verwekt. Ondertussen zien we Sarah Polley met 'n urn rondrijden. Dus het is duidelijk dat ze elkaar moeten ontmoeten. (En dat ze zijn dochter is natuurlijk) Maar hij heeft ook nog 'n zoon. Die ontsteekt in hilarisch overdreven woede, terwijl zijn cartooneske alto-vriendinnetje om aandacht jengelt. Ondertussen zijn de financiers van de western natuurlijk niet blij en ze sturen een knakker om 'm op te sporen. Onderhoudende film, maar voorspelbaar. Gedeelten rammelen.Voorbeeld: de zoon is door zijn moeder verteld dat zijn vader ooit 't dorp als acteur bezocht, om locatieopnamen te maken. Vervolgens hangt 't café, waar ma werkt, vol met posters van een film. En zoonlief trekt zijn conclusies niet? Of vraagt er ook maar naar? Tijdens de aftiteling blijkt Wim Wenders de regisseur. Au, dan valt ie toch echt tegen. En 't op zangeres Judith (wie kent ze nog) lijkende altomeisje is Fairuza Balk! Die heb ik ook wel 'ns leuker gezien.