The Apostle

Een van de beste religieuze films die ik ooit zag, al wordt het langzaam ook wel een soort propaganda, helaas. Da's precies het enige wat er mis mee is. Opening is fabuleus: Robert Duvall (ook regie) rijdt met zijn moeder (June Carter Cash) langs een auto-ongeluk. Hij zet zijn dure bak stil en spoedt zich naar de stervende figuren in de auto om ze vergiffenis te schenken. Creepy en fascinerend. Vervolgens leren we dat deze "Sonny" niet echt een sympathiek figuur is. Zijn vrouw wil van 'm scheiden en is overduidelijk bang voor 'm. Overspel? Geweld? Zijn gospel-achtige shout-kerk wordt van 'm afgenomen, door z'n eigen vrouw nota bene, waarna Sonny nog even de nieuwe vriend van vrouwlief met een honkbalknuppel in coma slaat. Hij vlucht, herdoopt zichzelf als E.F. The Apostle, ondertussen tegen zichzelf en God babbelend. Via via belandt ie in een dorpje, waar hij natuurlijk meteen een nieuwe kerk begint, met aanstekelijk enthousiasme. Op dit moment verwacht ik dat langzaam zijn gewelddadige aard het verhaal weer in gaat kruipen, er zijn suggesties dat dit in aantocht is, maar nee hij blijft goed met een grote G. Alle vijand worden met liefde bedolven enzo. Als uiteindelijk (dat moest toch echt wel gebeuren) zijn verleden 'm inhaalt weet ik niet meer wat ik moet denken. Al blijft de film alleen al door het magnifieke spel van Duvall zeker de moeite.