My Life Without Me

In deze tearjerker zag ik dan eindelijk de Brando-houding, of, misschien beter, het Brando-loopje in Mark Ruffalo. Die hier verder niet belangrijk is, want dit draait natuurlijk om forum-favoriet Sarah Polley. Zij is een piepjonge moeder in een trailer, die terminale kanker krijgt en dan als een omgekeerde Singh Varma het slechte nieuws voor alles en iedereen verzwijgt. Haar things-to-do-list bevat o.a. naar bed gaan met 'n andere man. (Enter Ruffalo) De cynicus (ik dus) denkt, verrek, zou dat nou wel zo'n pretje zijn met uitgezaaide eierstokkenkanker? Nou ja, we zien "het" ook niet gebeuren, dus misschien is dat een stukkie realisme. Verder best zielig allemaal, al maakt de film het zich gemakkelijk door de laatste fase niet te tonen. Ik bedoel, zou ze 't tot het einde verborgen kunnen houden? Lijkt me niet. Meest tragische moment is dat ze tapejes gaat zitten opnemen voor d'r piepjonge dochters, voor elke verjaardag tot hun achttiende. Zit ze dus te praten over mensen (oma bijvoorbeeld) die wie weet dan ook al dood zijn.