Fragmentarische herinneringen in deze (auto)biopic over de Cubaanse schrijver Reinaldo Arenas. En homo, wat al snel de gedachte oproept hoe Castro en co. daarmee omgingen. Nou ja, het antwoord volgt snel natuurlijk. They didn't like it. Weinig memorabele film verder, die schrijver is eigenlijk maar een zak. Wel een fenomenale scène als een of andere knakker per luchtballon probeert te ontsnappen, begeleidt door Arvo Pärtiaanse muziek. (Misschien wel van Lou Reed/Laurie Anderson, die een gedeelte van de soundtrack penden) Een scène die je bijblijft, al wordt de film er niet mee gered.
donderdag 7 augustus 2008
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten