The Birds

Altijd gedacht dat ie zwart-wit zou zijn. Silhouetten van woeste zwarte kraaien die ten aanval trekken. Vroeger hadden we een bijzonder leuk bordspel dat "Alfred Hitchcock's Why?" heette. (Later bij een kelderoverstroming vergaan) Een soort Cluedo. Als we dat als achtjarigen speelden vertelde mijn moeder altijd hoe eng ze Hitchcock-films vond en met name The Birds. Die zogenaamde spanning van Hitchcock-films is me nou altijd tegengevallen toen ik ze tien of meer jaar later keek. En ook nu weer. The Birds verdient eigenlijk wel een remake, de potentie is er wel, maar de even ingewikkelde als neppe effecten helpen niet mee. Met wat CGI zou 't bloed in het rond kunnen, eh, vliegen. Een soundtrack is ook opvallend afwezig, gewaagde keuze, maar ik vind niet dat ie goed uitpakt. De kabbeldekabbel-scènes zijn nog 't best aan the Birds, met dat rare society-trutje in de hoofdrol. Stom mens. De heldin van 't verhaal is 't jonge zusje, haar angst voelt reëel aan. De laatste bestorming van het huis door de schare vogels lijkt wel wat op Straw Dogs. Waarom de hoofdrolspelers niet gewoon net als de rest van Bodega Bay het dorpje verlieten is me onduidelijk.