Passion Fish

Ik begin het basisniveau van John Sayles door te krijgen. Hij levert altijd redelijke kwaliteit, volkomen onafhankelijk van de grote studio's, maar ik vrees dat ie niet al te vaak boven zichzelf is uitgestegen. Zijn films lijken geknipt om voor drie euro in een uitverkoopbak te worden verkocht. Niet omdat ze slecht zijn, maar juist omdat als de synopsis je aanspreekt je er eigenlijk geen buil aan kan vallen. Passion Fish begint in een revalidatiekliniek, die we gelukkig snel verlaten. (Dat kennen we al uit o.a. The Waterdance) Een gedeeltelijk verlamde soap-actrice verhuist dan maar terug naar haar geboortegrond Louisiana, waar ze wordt verzorgd door een zwarte verpleegster. De twee ontwikkelen een band (de verpleegster heeft natuurlijk ook krassen op de ziel) en de actrice ontmoet de mensen uit haar jeugd, waaronder een swamprat die wat op H.D. Stanton lijkt. Sayles is geen groot dialoogschrijver, maar zijn personages zijn wel mooi rond. Monologen kan ie vreemd genoeg dan weer wel, merken we als een typisch alcoholisch southern oompje van de actrice langskomt.