Chiedo Asilo

Een van de films die werkelijk jaren op mijn "to see"-lijstje stonden, zonder enige reden eigenlijk. De rip was wel te vinden, maar ja Italiaans zonder ondertiteling. Maar geduld wordt beloond en de ondertiteling was nog prima ook. De film leek ook hard op weg naar dat predikaat, maar verzandt in zijn eigen landerigheid en herhalingen. Echt jammer want er zijn een hoop magisch-bizarre momenten, had veel meer ingezeten. Een jonge Roberto Benigni woont op een appartementje met een dikke harige Italiaanse avant-garde theatermaker. Roberto's beste vriend is een wat debiele reus van een jongen met een hoog stemmetje, zelf heeft ie altijd een tape-recorder met accordeon-muziek bij en op een dag loopt hij een kinderdagverblijf in en gaat 'r werken. De hele "schtick" van de film is dat Benigni de kinderen bloedserieus neemt in de gesprekken en tegelijkertijd volkomen absurde ideeën heeft over lesgeven. Hij dropt een ezel op 't schoolplein, hij doet alsof hij zwanger is of hij neemt de kinderen mee op excursie naar een of andere gevaarlijke fabriek, waarna de politie ze in een busje komt halen en hij ze een verzetsleus leert. Ontzettend lief allemaal, maar door de absurde tijdssprongen wordt 't allemaal wat fragmentarisch. Volgens mij had regisseur Ferreri één draaidag in de winter en één in de zomer en that's it.