Un Grand Amour de Beethoven

Stokoude Beethoven-biopic, de derde die ik zag na Copying Beethoven en Immortal Beloved. Veel meer zullen er ook niet zijn. Deze doet ondanks zijn leeftijd volstrekt niet voor de andere twee onder en slaagt er zelfs in om als enige wat emoties met de muziek van Beethoven op te roepen. Zelfs met zoiets afgezaagds als de Mondscheinsonate. Helaas kan de film 't niet laten om op elk dramatisch moment ta-ta-ta-taaa te laten horen. Zoals de titel voorspelt draait de film (in eerste instantie in elk geval) om de liefde van Beethoven voor een meisje van adel, aan wie hij lesgeeft. De liefde wil maar niets worden door klassen- en geldverschil maar het meisje heeft wel 'n nichtje dat Beethoven adoreert. (Beethoven haar minder) Volgen wat romantische en uitgelaten vrolijke momenten, maar ondertussen wordt Beethoven doof, depressief en oud. In de tweede helft gaat de film toch wat de mist in door rommelig van de hak op de tak te gaan springen en naast die liefdes ook nog het gedoe met z'n neef Karl te laten zien. Simpelweg teveel hooi op de vork, met teveel langsvliegende jaartallen in de tussentitels ook. Het is trouwens echt nog een film met die "stomme film"-sfeer, de actrices en hun typische mimiek zijn daar recht uit weggelopen, wel grappig om ze dan te horen praten.