Into the Night

Into The Night kwam op 't forum I Love Everything ter sprake. Het zou een soort After Hours zijn, en dan heb je me meteen wakker. Die vergelijking loopt echter mank, wat niet wil zeggen dat het geen leuke film is. Into the Night is er meer een in de categorie Risky Business en Desperateley Seeking Susan. Met die laatste deelt 't bijvoorbeeld een prominente rol voor een popster. Daar Madonna, hier een besnorde David Bowie als hilarische geheim agent. Het Risky Business-element zit 'm er (naast onbestemde dingen als een raunchy eighties-sfeer) in het feit dat het plot wordt voortgestuwd door een simpele McGuffin, in dit geval gesmokkelde juwelen. Als de smokkelaarster (Michelle Pfeiffer) zich in 't begin omkleedt kreeg ik even 't idee dat ze die juwelen op een wel heel bijzondere plaats had verborgen... Het zal mijn dirty mind zijn. Al deze dingen gebeuren voor de ogen van een verbijsterde Jeff Goldblum, de king of gortdroog cool. Hij speelt een insomniac die door Pfeiffer wordt meegesleept langs dure hotels, Hollywood-sets en stervende miljonairs. Er moet tempo worden gemaakt want er zitten een stel wraakzuchtige Perzen achter ze aan. (Daar komen die juwelen vandaan) Bij vlagen is Into the Night, toch in essentie een vrolijke film, wat te grof. Mooi voorbeeld is een grap rond een hondje. Pfeiffer en Goldblum staan in paniek op een lift te wachten. Deuren open. Hondje blaft, waarna ze er als 'n gek vandoor gaan. "It's a nice dog" roept de oude man nog, regisseur Jack Arnold, een van de vele, vele cameos. Is grappig! Maar dan komen de slechteriken en ook bij hen slaat 't hondje aan...