The Thin Blue Line

Het kostte Erroll Morris jaren om alle betrokkenen, in deze docu over een moord, voor de camera te laten verschijnen. Uiteindelijk was 't de moeite waard. Niet alleen omdat The Thin Blue Line haast een archetype van een documentaire is, Dear Zachary heeft bijvoorbeeld eenzelfde ritme. Veel belangrijker, de onschuldig ter dood (en later tot levenslang) veroordeelde kwam uiteindelijk dankzij de film vrij. En wat doet de man? Hij klaagt de regisseur aan omdat hij vond dat die niet het recht had z'n levensverhaal te exploiteren. (Of iets in die trant) En bedankt! Deze man is een "drifter" met "bushy hair" (Texas hates hippies denk ik) die in de omgeving van Dallas werkt. Als ie autopech heeft komt ie een jong gastje tegen, waarmee hij een avondje mee aan de wandel gaat. (Niks bijzonders, drive-in bios, restaurantje, beetje wiet roken) Maanden later wordt de man van zijn bed gelicht en blijkt hij een agent te hebben vermoord. Politiecorps kunnen niet meer logisch nadenken als een agent 't loodje ligt (ook weer niet zo gek natuurlijk) dus in een extreme tunnel-visie wordt de man op nul komma nul niks bewijs ter dood veroordeeld. Stel je voor, je hebt twee verdachten, één met een waslijst aan criminele activiteiten en één met een blanco strafblad, wie zet je dan in de stoel? De laatste natuurlijk! Parade aan prachtkarakters trouwens, een Tokkie-vrouw die voor geld wel even de "juiste" man als dader wil aanwijzen, en 't jonge crimineeltje met z'n small-town Texas accent. ("Smoked some marihuana and whathaveye") In een van de mooiste momenten krabt hij even in z'n haar en komen de boeien ineens in beeld. Ok, hij had al een oranje pak aan, maar toch.