La Mujer sin Cabeza

Ik mag die Argentijnen wel. Als de Argentijnse cinema ten minste een "realistisch" beeld geeft. Argentijnen zijn knuffelig, lopen constant elkaar te zoenen, maar zijn tegelijkertijd bot en geen van allen normaal. (Dat laatste zal toch echt wel aan de cinema liggen) Het sterke eerste uur van La Mujer sin Cabeza gaat voorbij voor je 'r erg in hebt, ook voor je doorhebt wat er nou eigenlijk is gebeurd. Lukrake gezinsscènes met als middelpunt een upper class vrouw. Zij en haar man zijn allebei (tand)arts. De vrouw is met de auto ergens tegenaan gereden, op weg naar huis. Het leek een hond, maar zelfs vermoedt ze dat 't een mens was. Haar familie probeert 'r te overtuigen van haar ongelijk, bellen vrienden bij de politie, die geen meldingen binnen hebben gehad. Of zeggen te hebben gehad, want de film gaat ook over rijk versus arm, een contrast wat in Argentinië heel groot is. Zwerfjongetjes die dagelijks om een heitje voor karweitje komen jengelen. Ook Argentijnse arthouse-regular Inés Efron loopt rond, in haar gebruikelijke weird-sensuele rol. (Ze heeft nu hepatitis) La Mujer sin Cabeza levert geen oplossingen, geen wendingen, maar is wel aangenaam en uniek.