The Passenger

Alleraardigste Antonioni-film, komt wel in de buurt van Blowup, stuk toegankelijker in elk geval. Begint met het typische 'blanke in Afrika'-cliché. Nicholson in dit geval, als journalist. Zijn auto loopt vast in de woestijn, zijn reportages mislukken, kortom hij dreigt door te draaien. Dan vindt ie zijn mede-blanke-hotelgenoot dood op bed. Geen extra probleem, maar 'n kans. Nicholson verwisselt de paspoorten, reist terug naar Europa waar inmiddels om zijn dood gerouwd wordt en hij begint 't leven te leiden van "de ander". (Blijkt een wapenhandelaar) Hitchcock/Kafka kom er maar in. Nicholson dwaalt door het fraaie Barcelona, vindt een meisje (Maria Schneider) die 'm wel wil helpen. (Er zitten inmiddels figuren achter 'm aan) Next moment liggen de twee samen in bed, geen verrassing, maar vond 't wat irritant. Aan de andere kant als er tussen de twee langzaam een romance had moeten ontstaan werd het ook weer zo romcom. The Passenger is echter vooral beroemd om de slotscène. Een one take tracking-shot van zeven minuten. Echt iets voor de filmnerd en het stelt ook niet teleur, magisch-meditatief prachteinde voor een film waarin eigenlijk nauwelijks een echt verhaal van de grond is gekomen.