Distant Voices, Still Lives

Wellicht is Terence Davies een acquired taste, want tijdens het kijken naar deze flick ging ik vooral geweldig positief over The Long Day Closes denken. Dat lijkt de verbeterde (en ook latere) versie. Beide maalstroom-films vol muziek, (hier veel Benjamin Britten) a capella gezang en kunstzinnige (overbelicht, grauw, sepia) beelden. Distant Voices en Still Lives (de titels verschijnen ook apart) is een tweeluik over een working class jeugd, een agressieve vader en drie vriendinnen die allemaal gaan trouwen, met echtgenoten die ook niet deugen. Het is zingen (of janken in de bios) om 't verdriet te vergeten. Heeft ook wel wat van de sfeer van John Huston's The Dead, alleen dan dus plotloos.