A Tree Grows In Brooklyn

Achteloos goed en hartverwarmend melodrama van Kazan en dan te bedenken dat 't zijn debuut was. Prima vergelijkbaar met To Kill A Mockingbird, een andere favoriet. Beide sentimenteel en nostalgisch naar het opgroeien in povere tijden. (Zoals Buddy & Julie Miller op hun laatste plaat zingen: "When times were hard but we didn't know it. If we ate it, we had to grow it") Evenals in Mockingbird volgen we een opgroeiend meisje. Ze is pienter, leest en droomt, een trekje wat ze van d'r vader (James Dunn) heeft. Pa is een zingende ober met 'n gigantisch drankprobleem, die op zijn mooiste moment een fraai liedje aan de piano zingt. Betere tijden zullen komen, zegt ie. Altijd. En komen doen ze niet. Smoeder (Dorothy McGuire, haast Björk uit Dancer in the Dark) zwoegt en zwoegt en zweogt. Haar zus is d'r spiegelbeeld, da's meer Madonna, zie foto, een vrije ziel die de mannen om haar vingers windt. Waar het boek een decennium of meer bestrijkt propt de film alles in een winter en een lente. De warmte en de tragedies met kerst (It's a Wonderful Life!) en de hoop in de lente. Film zit vol prachtige details, zoals hoe je bij de slager zorgt dat je verse steak krijgt en niet de troep die al dagen in de bak ligt. En hak er ook nog even dit uitje doorheen meneer.